Kościół p.w. Świętej Jadwigi Śląskiej jest obiektem późnogotyckim z XIV/XVI wieku. Źródła podają różne okresy historii, wszystkie jednak wskazują datę budowy kościoła na rok około 1252.
Kościół wzniesiony został z kamienia łamanego i cegły na planie wydłużonego czworoboku. Są wskazania źródłowe, że w tym roku 14-go sierpnia świątynię p. w. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny poświęcił Biskup Wrocławski Tomasz I.
Kościół całkowicie spłonął, bo historia z roku 1512 wspomina już o dużej murowanej budowli, która zachowała swój kształt do dnia dzisiejszego.
W 1561 roku w kościele została wybudowana wieża, której zwieńczenie pokryto blachą miedzianą a rok później został zawieszony dzwon wykonany przez ludwisarzy z Lwówka.
W 1530 roku kościół przeszedł w ręce protestantów, którzy byli w jego posiadaniu aż do roku 1654, z przerwą w latach 1637-1639 kiedy to wojska cesarskie odebrały świątynię ewangelikom.
Jako kościół katolicki powraca w 1654 roku ale juz pod wezwaniem Świętej Jadwigi Śląskiej.
Ze względu na zły stan dachu i wieży w 1693 roku wykonano remont. Ogromny koszt pozłacanej blachy poszedł na marne, ponieważ silna burza w następnym roku zerwała hełm wraz z cała konstrukcją. Odbudowano go w 1697 roku. Dopiero w 1725 roku umocowano pozłacaną kulę z chorągiewką i umieszczono w środku dokumenty erekcyjne w językach łacińskim i niemieckim.
Dbałość w porządkowanie kościoła wyraziła się w porządkowaniu cmentarza, ustawieniu posągu świętego Jana Nepomucena. Kościół przechodził jeszcze kilka renowacji i drobniejszych napraw w latach 1670, 1689, 1702, 1704, 1724, 1839.
W XIX wieku konstrukcja kościoła nie uległa zmianom. Jedynie w 1841 roku rozebrany zostaje mur cmentarza przykościelnego oraz część murów obronnych przylegających do świątyni.
Na szczególną uwagę w naszym kościele zasługują:
- ołtarz- z 1606 roku płaskorzeźba w stylu gotyckim.
Wykonany z drewna lipowego pokrytego polichromią- trójkondygnacyjny poliptyk. Ołtarz otwarty przedstawia sceny Męki Pańskiej "Cierniem ukoronowane", "Biczowanie" i "Ukrzyżowanie", czytane z góry na dół wypełniają środkowe pola każdej kondygnacji. Flankują je ujęte między kolumienkami postacie Mojżesza i Eliasza u góry a niżej czterech ewangelistów. Ołtarz po zamknięciu skrzydeł upodabnia się kształtem do monstrancji, posiada sześć malowanych temperą skrzydeł.
Tabernakulum dwukondygnacyjne, szafkowe z 1729 roku wykonane z drewna polichromowanego w stylu barokowym.
Wykonawcą ołtarza jest Paweł Meyner z Marienburga z Saksonii o czym świadczy dokładna metryczka. - chrzcielnica- z 1578 roku kuta w piaskowcu.
Ciężką misę oraz trzon zdobią elementy renesansowej dekoracji, liście akantu, krymationy i rozety. Kamień pokryto w czasach nowszych polichromią, a rzeźbiarz z Wrocławia Brunon Tschoetschel, zaprojektował wierzchnią misę miedzianą z pokrywą. - ambona- z 1728 roku wykonał ją miejscowy rzeźbiarz Liewald z drewna lipowego.
Drewniana ambona składa się z właściwej kazalnicy na wielobocznym rzucie, do której prowadzą drewniane schodki. Na cokole u podestu schodków stoi święty Paweł trzymający w ręku otwartą Biblię. - organy- z połowy XVIII wieku z drewna polichromowanego.
- epitafium rodziny Schaffgotschów- dzieło wykute w piaskowcu z całopostaciowymi portretami zmarłych naturalnej wielkości, mieści się na ogół w schemacie późnorenesansowych nagrobków z 1545 roku przedstawia fundatora kaplicy Jana Schoff Gotsche, jego żonę Magdalenę, syna Urlyka oraz córkę Magdaleny wraz z jej mężem Krzysztofem oraz uwieńczono pamięć wcześniej zmarłych dzieci fundatora kaplicy i czworo innych niemowląt. Na piątym widocznym nagrobku jest wnuk Magdaleny i Krzysztofa.
Ponieważ z przedstawionych w epitafium postaci ostatnia zmarła Magdalena, żona Jana, datę jej śmierci (24 XII 1585 r.) można uznać za dolną granicę powstania rzeźbionego zespołu. Górna wyznacza śmierć jej syna, Jana Urlyka w 1589 roku, którego zwłoki spoczęły w krypcie. Autorstwo tego epitafium przypisuje się Hansowi Klintsch z Pirmy. - sklepienie nawy głównej pokryto unikatowym na skalę światową sgraffitio- z roku 1551. Część ornamentalną sgraffotów to ulubione w renesansie wici roślinne i liście akantu swobodnie komponowane w układzie kandelabrowym, szczelnie wypełniają wolne powierzchnie, wśród których powtarzają się: Chrystus i apostołowie, głównie Piotr i Maciej.
Na uwagę zasługują również:
- ołtarz Jadwigi z płótna w bogatej ramie rzeźbione dwoma rzeźbionymi aniołkami,
- ołtarz Świętego Jana Napomucena,
- alabastrowy nagrobek zmarłego w 1711 roku Gregera- znajduje się po stronie Lekcji
- wolnostojąca postać świętego Floriana z 1734 roku.